Баляда Эдварда Вайніловіча
|
13.10.1847 – 16.06.1928
|
Не прышэлец з Усходу ні з Захаду ён, А з тутэйшага люду, які гонар мае, Над якім неба сьветлага велічны звон Звонам вечным для сьветлай нас долі яднае. Звон праз душы людскія з малітвай плыве, На касьцёле крыжуецца і на царкве, Каб мы помнілі вечна – на нашай зямлі І багатыя людзі як людзі жылі, І жыў ён, і любіў белы сьвет, і бярог У сабе, як агонь, да Айчыны любоў І вяртаўся дадому з край сьвету, і Бог У душы яго жыў, як жыве ў сэрцы кроў. І пакінуў ён нам божы сьвет і сьвятло, І што будзе, што ёсьць, што празь вечнасьць прайшло, Дзе Чырвоны касьцёл, як агонь, што застыў, Каб прайшлі празь яго ўсе, хто хоча прайсьці І ачысьціць душу, каб сказаць: «Я пражыў Так, як трэба было жыць мне ў гэтым жыцьці...» І заплакаць, і ўспомніць, што ты не адзін І адзін, бо ня ўсё, што хацеў, ты зьбярог, І ня толькі Айчыны ты сын, божы сын, І ня толькі цябе, а і ўсіх любіць Бог...
9.XI.2006.
|
|